Enfeksiyon, yapay eklem replasmanından sonra ortaya çıkan en ciddi komplikasyonlardan biridir ve hastalara yalnızca birden fazla cerrahi müdahalede bulunmakla kalmaz, aynı zamanda büyük miktarda tıbbi kaynak tüketir. Son 10 yılda, yapay eklem replasmanından sonra enfeksiyon oranı önemli ölçüde azalmış olsa da, yapay eklem replasmanına giren hastaların mevcut büyüme hızı, enfeksiyon oranındaki düşüş hızının çok üzerindedir, bu nedenle ameliyat sonrası enfeksiyon sorunu göz ardı edilmemelidir.
I. Morbidite nedenleri
Yapay eklem replasmanı sonrası enfeksiyonlar, ilaca dirençli etken organizmaların neden olduğu hastane kaynaklı enfeksiyonlar olarak değerlendirilmelidir. En yaygın olanı %70-80 ile stafilokoktur; gram negatif basiller, anaeroblar ve A grubu olmayan streptokoklar da yaygındır.
II Patogenez
Enfeksiyonlar iki kategoriye ayrılır: biri erken enfeksiyon, diğeri ise geç enfeksiyon veya geç başlangıçlı enfeksiyon olarak adlandırılır. Erken enfeksiyonlar, ameliyat sırasında ekleme doğrudan bakteri girişiyle oluşur ve genellikle Staphylococcus epidermidis'tir. Geç başlangıçlı enfeksiyonlar ise kan yoluyla bulaşmayla oluşur ve çoğunlukla Staphylococcus aureus'tur. Ameliyat geçirmiş eklemlerin enfekte olma olasılığı daha yüksektir. Örneğin, yapay eklem replasmanı sonrası revizyon vakalarında %10 enfeksiyon oranı vardır ve romatoid artrit nedeniyle eklem replasmanı geçirmiş kişilerde enfeksiyon oranı daha yüksektir.
Enfeksiyonların çoğu ameliyattan sonraki birkaç ay içinde ortaya çıkar, en erken ameliyattan sonraki ilk iki hafta içinde ortaya çıkabilir, ancak akut eklem şişmesi, ağrı ve ateş gibi erken ana belirtilerin ortaya çıkmasından birkaç yıl öncesine kadar da ortaya çıkabilir, ateş belirtileri ameliyat sonrası zatürre, idrar yolu enfeksiyonları vb. gibi diğer komplikasyonlardan ayırt edilmelidir.
Erken enfeksiyon durumunda, vücut ısısı iyileşmez, hatta ameliyattan üç gün sonra yükselir. Eklem ağrısı yavaş yavaş azalmakla kalmaz, giderek kötüleşir ve istirahatte zonklayıcı bir ağrı olur. Kesi yerinden anormal bir sızıntı veya akıntı vardır. Bu durum dikkatlice incelenmeli ve ateş, akciğerler veya idrar yolu gibi vücudun diğer bölgelerindeki ameliyat sonrası enfeksiyonlara kolayca bağlanmamalıdır. Ayrıca, kesi yerinden sızıntıyı, yağ sıvılaşması gibi olağan yaygın sızıntılarla geçiştirmemek de önemlidir. Enfeksiyonun yüzeysel dokularda mı yoksa protezin derinlerinde mi yer aldığını belirlemek de önemlidir.
İlerlemiş enfeksiyonu olan ve çoğu hastaneden taburcu olmuş hastalarda eklem şişliği, ağrı ve ateş şiddetli olmayabilir. Hastaların yarısında ateş olmayabilir. Staphylococcus epidermidis, hastaların yalnızca %10'unda artmış beyaz kan hücresi sayısıyla ağrısız bir enfeksiyona neden olabilir. Yüksek kan sedimantasyonu daha yaygındır ancak yine spesifik değildir. Ağrı bazen protez gevşemesi olarak yanlışlıkla teşhis edilir; ikincisi, dinlenmeyle geçmesi gereken hareketle ilişkili ağrı ve dinlenmeyle geçmeyen inflamatuar ağrıdır. Bununla birlikte, protez gevşemesinin ana nedeninin gecikmiş kronik enfeksiyon olduğu öne sürülmüştür.
III. Tanı
1. Hematolojik muayene:
Başlıca beyaz kan hücresi sayımı ve sınıflandırması, interlökin 6 (IL-6), C-reaktif protein (CRP) ve eritrosit sedimantasyon hızı (ESH) ölçümlerini içerir. Hematolojik incelemenin avantajları basit ve kolay uygulanabilir olması ve sonuçların hızlı bir şekilde alınabilmesidir; ESH ve CRP'nin özgüllüğü düşüktür; IL-6, ameliyat sonrası erken dönemde periprostetik enfeksiyonun belirlenmesinde büyük önem taşır.
2.Görüntüleme muayenesi:
Röntgen filmi: Enfeksiyon tanısında ne duyarlı ne de özgüldür.
Diz protezi enfeksiyonunun röntgen filmi
Artrografi: Enfeksiyon tanısında en önemli temsili bulgu sinovyal sıvının dışarı akışı ve apsenin görülmesidir.
BT: Eklem efüzyonu, sinüs yolları, yumuşak doku apseleri, kemik erozyonu, periprostetik kemik rezorpsiyonunun görüntülenmesi.
MR: Eklem sıvısı ve apselerin erken saptanmasında oldukça duyarlıdır, periprostetik enfeksiyonların tanısında yaygın olarak kullanılmaz.
Ultrason: sıvı birikimi.
3. Nükleer tıp
Teknesyum-99 kemik taraması, artroplasti sonrası periprostetik enfeksiyonların tanısında %33 duyarlılık ve %86 özgüllüğe sahiptir ve indiyum-111 işaretli lökosit taraması, %77 duyarlılık ve %86 özgüllükle periprostetik enfeksiyonların tanısında daha değerlidir. Bu iki tarama, artroplasti sonrası periprostetik enfeksiyonların incelenmesinde birlikte kullanıldığında daha yüksek bir duyarlılık, özgüllük ve doğruluk elde edilebilir. Bu test, periprostetik enfeksiyonların tanısında nükleer tıpta hala altın standarttır. Florodeoksiglukoz-pozitron emisyon tomografisi (FDG-PET). Enfekte bölgede glikoz alımı artmış inflamatuar hücreleri tespit eder.
4. Moleküler biyoloji teknikleri
PCR: yüksek hassasiyet, yanlış pozitifler
Gen çipi teknolojisi: araştırma aşamasında.
5. Artrosentez:
Eklem sıvısının sitolojik incelemesi, bakteri kültürü ve ilaç duyarlılık testi.
Bu yöntem basit, hızlı ve doğrudur
Kalça enfeksiyonlarında eklem sıvısı lökosit sayısının > 3000/ml olması, ESR ve CRP'nin artması periprostetik enfeksiyon varlığı için en iyi kriterdir.
6. Ameliyat sırasında hızlı dondurulmuş kesit histopatolojisi
Periprostetik dokunun hızlı intraoperatif dondurulmuş kesiti, histopatolojik inceleme için en sık kullanılan intraoperatif yöntemdir. Feldman tanı kriterleri, yani en az 5 ayrı mikroskobik alanda yüksek büyütmede (400x) 5 veya daha fazla nötrofil, dondurulmuş kesitlere sıklıkla uygulanır. Bu yöntemin duyarlılığının ve özgüllüğünün sırasıyla %80 ve %90'ı aştığı gösterilmiştir. Bu yöntem şu anda intraoperatif tanı için altın standarttır.
7. Patolojik dokunun bakteri kültürü
Periprostetik dokuların bakteri kültürü, enfeksiyon tanısında yüksek özgüllüğe sahiptir ve periprostetik enfeksiyonların tanısında altın standart olarak kabul edilir ve ayrıca ilaç duyarlılık testinde de kullanılabilir.
IV. Ayırıcı tanıs
Staphylococcus epidermidis'in neden olduğu ağrısız protez eklem enfeksiyonlarını protez gevşemesinden ayırt etmek daha zordur. Bu durumun röntgen ve diğer testlerle doğrulanması gerekir.
V. Tedavi
1. Basit antibiyotik konservatif tedavisi
Tsakaysma ve se,gawa, artroplasti sonrası enfeksiyonları dört tipe ayırmıştır: Tip I asemptomatik tip, hastanın sadece revizyon ameliyatı doku kültüründe bakteri üremesi bulunması ve aynı bakteriyle en az iki kültür örneğinin alınması; Tip II erken enfeksiyon, ameliyattan sonraki bir ay içinde ortaya çıkar; Tip IIl gecikmiş kronik enfeksiyon; ve Tip IV akut hematojen enfeksiyon. Antibiyotik tedavisinin prensibi duyarlı, yeterli miktar ve sürededir. Ameliyat öncesi eklem boşluğu ponksiyonu ve ameliyat sırasında doku kültürü, doğru antibiyotik seçimi için büyük önem taşır. Bakteri kültürü tip I enfeksiyon için pozitifse, duyarlı antibiyotiklerin 6 hafta boyunca basitçe uygulanması iyi sonuçlar verebilir.
2. Protez retansiyonu, debridman ve drenaj, tüp irrigasyon cerrahisi
Travma tutucu protez tedavisinin benimsenmesinin temel varsayımı, protezin stabil ve akut enfeksiyona dayanıklı olmasıdır. Enfekte eden organizma temizdir, bakteriyel virülans düşüktür, hassas antibiyotikler mevcuttur ve astar veya ara parça debridman sırasında değiştirilebilir. Literatürde, yalnızca antibiyotiklerle %6, antibiyotik artı debridman ve protez koruma ile %27 oranında iyileşme oranları bildirilmiştir.
Erken evre enfeksiyon veya iyi protez fiksasyonu olan akut hematojen enfeksiyon için uygundur; ayrıca, enfeksiyonun antimikrobiyal tedaviye duyarlı, düşük virülanslı bir bakteriyel enfeksiyon olduğu açıktır. Yaklaşım, kapsamlı debridman, antimikrobiyal yıkama ve drenaj (6 hafta süre) ve postoperatif sistemik intravenöz antimikrobiyallerden (6 hafta ila 6 ay süre) oluşur. Dezavantajları: yüksek başarısızlık oranı (%45'e kadar), uzun tedavi süresi.
3. Tek aşamalı revizyon cerrahisi
Daha az travma, daha kısa hastanede kalış süresi, daha düşük tıbbi maliyet, daha az yara izi ve eklem sertliği gibi avantajlara sahiptir ve bu da ameliyat sonrası eklem fonksiyonlarının iyileşmesine yardımcı olur. Bu yöntem, özellikle erken enfeksiyon ve akut hematojen enfeksiyonların tedavisi için uygundur.
Tek aşamalı replasman, yani tek aşamalı yöntem, düşük toksisiteli enfeksiyonlar, kapsamlı debridman, antibiyotikli kemik çimentosu ve hassas antibiyotiklerin bulunabilirliği ile sınırlıdır. Ameliyat sırasında doku dondurularak kesit alınması sonuçlarına göre, yüksek büyütme alanında 5'ten az lökosit olması, düşük toksisiteli bir enfeksiyona işaret eder. Kapsamlı debridmanın ardından tek aşamalı artroplasti uygulandı ve ameliyat sonrası enfeksiyon tekrarlamadı.
Kapsamlı debridmandan sonra, protez açık bir prosedüre gerek kalmadan hemen değiştirilir. Küçük travma, kısa tedavi süresi ve düşük maliyet avantajlarına sahiptir, ancak istatistiklere göre postoperatif enfeksiyonun tekrarlama oranı yaklaşık %23-%73 olan daha yüksektir. Tek aşamalı protez değişimi, aşağıdakilerden hiçbirinin bir araya getirilmemesi koşuluyla, esas olarak yaşlı hastalar için uygundur: (1) değiştirme ekleminde birden fazla cerrahi öyküsü; (2) sinüs yolu oluşumu; (3) şiddetli enfeksiyon (ör. septik), iskemi ve çevre dokuların skarlaşması; (4) kısmi çimento kalan travmanın eksik debridmanı; (5) osteomiyelit düşündüren röntgen; (6) kemik grefti gerektiren kemik defektleri; (7) karışık enfeksiyonlar veya yüksek derecede virülan bakteriler (ör. Streptococcus D, Gram-negatif bakteriler); (8) kemik grefti gerektiren kemik kaybı; (9) kemik grefti gerektiren kemik kaybı; ve (10) kemik grefti gerektiren kemik greftleri. Streptococcus D, Gram negatif bakteriler, özellikle Pseudomonas vb.) veya mantar enfeksiyonu, mikobakteriyel enfeksiyon; (8) Bakteri kültürü net değildir.
4. İkinci aşama revizyon cerrahisi
Geniş endikasyon yelpazesi (yeterli kemik kütlesi, zengin periartiküler yumuşak dokular) ve enfeksiyon eradikasyon oranının yüksek olması nedeniyle son 20 yıldır cerrahlar tarafından tercih edilmektedir.
Ara parçalar, antibiyotik taşıyıcılar, antibiyotikler
Kullanılan aralayıcı tekniğinden bağımsız olarak, eklemdeki antibiyotik konsantrasyonunu artırmak ve enfeksiyonun iyileşme oranını artırmak için antibiyotiklerle çimentolu fiksasyon gereklidir. Yaygın olarak kullanılan antibiyotikler tobramisin, gentamisin ve vankomisindir.
Uluslararası ortopedi camiası, artroplasti sonrası derin enfeksiyon için en etkili tedavi yöntemini kabul etmiştir. Bu yaklaşım, kapsamlı debridman, protez ve yabancı cismin çıkarılması, eklem ara parçası yerleştirilmesi, en az 6 hafta boyunca intravenöz duyarlı antimikrobiyallerin sürekli kullanımı ve son olarak, enfeksiyonun etkili bir şekilde kontrol altına alınmasının ardından protezin yeniden implante edilmesinden oluşur.
Avantajları:
Revizyon cerrahisi öncesinde etkili bir şekilde kullanılabilecek bakteri türlerinin ve hassas antimikrobiyal ajanların tanımlanması için yeterli zaman.
Diğer sistemik enfeksiyon odaklarının kombinasyonu zamanında tedavi edilebilir.
Postoperatif enfeksiyonların tekrarlama oranını önemli ölçüde azaltan debridman, nekrotik doku ve yabancı cisimlerin daha kapsamlı bir şekilde çıkarılması için iki farklı şekilde yapılabilir.
Dezavantajları:
Tekrar anestezi ve cerrahi müdahale riski artırır.
Tedavi süresinin uzaması ve tıbbi maliyetin artması.
Ameliyat sonrası fonksiyonel iyileşme zayıf ve yavaştır.
Artroplasti: Tedaviye yanıt vermeyen inatçı enfeksiyonlarda veya büyük kemik defektlerinde uygundur; hastanın durumu tekrar ameliyat ve rekonstrüksiyon başarısızlığını sınırlamaktadır. Ameliyat sonrası kalan ağrı, hareketliliği desteklemek için uzun süreli korse kullanımı ihtiyacı, zayıf eklem stabilitesi, uzuv kısalığı, fonksiyonel etki, uygulama kapsamı sınırlıdır.
Artroplasti: Ameliyat sonrası enfeksiyonlar için geleneksel tedavi yöntemidir, iyi bir postoperatif stabilite ve ağrı kesici sağlar. Dezavantajları arasında uzuv kısalığı, yürüyüş bozuklukları ve eklem hareketliliğinin kaybı yer alır.
Ampütasyon: Ameliyat sonrası derin enfeksiyonların tedavisinde son çaredir. Uygun olduğu durumlar: (1) onarılamaz ciddi kemik kaybı, yumuşak doku defektleri; (2) güçlü bakteriyel virülansa sahip, karma enfeksiyonlar, antimikrobiyal tedavinin etkisiz olması, sistemik toksisiteye yol açması ve yaşamı tehdit etmesi; (3) kronik enfeksiyonlu hastalarda birden fazla revizyon cerrahisi başarısızlığı öyküsü olması.
VI. Önleme
1. Ameliyat öncesi faktörler:
Hastanın ameliyat öncesi durumu optimize edilmeli ve mevcut tüm enfeksiyonlar ameliyat öncesi tedavi edilmelidir. En sık görülen kan yoluyla bulaşan enfeksiyonlar deri, idrar yolu ve solunum yolu enfeksiyonlarıdır. Kalça veya diz artroplastisinde alt ekstremitelerin derisi sağlam kalmalıdır. Yaşlı hastalarda sık görülen asemptomatik bakteriüri ameliyat öncesi tedavi edilmesine gerek yoktur; belirtiler ortaya çıktığında derhal tedavi edilmelidir. Bademcik iltihabı, üst solunum yolu enfeksiyonu ve tinea pedis hastalarında lokal enfeksiyon odakları ortadan kaldırılmalıdır. Büyük diş operasyonları potansiyel bir kan dolaşımı enfeksiyonu kaynağıdır ve kaçınılsa da diş operasyonları gerekliyse bu tür prosedürlerin artroplastiden önce yapılması önerilir. Anemi, hipoproteinemi, kombine diyabet ve kronik idrar yolu enfeksiyonu gibi genel durumu kötü olan hastalar sistemik durumu iyileştirmek için birincil hastalığa yönelik erken ve agresif bir şekilde tedavi edilmelidir.
2. Ameliyat sırasında yönetim:
(1) Artroplastiye yönelik rutin tedavi yaklaşımında tamamen aseptik teknikler ve araçlar da kullanılmalıdır.
(2) Hastanın cildinin hastane kaynaklı bakteri suşlarıyla kolonize olma riskini azaltmak için ameliyat öncesi hastanede yatış en aza indirilmeli ve rutin tedavi ameliyat günü yapılmalıdır.
(3) Ameliyat öncesi alan cilt hazırlığı için uygun şekilde hazırlanmalıdır.
(4) Cerrahi önlükler, maskeler, şapkalar ve laminar akışlı ameliyathaneler, ameliyathanedeki havadaki bakterileri azaltmada etkilidir. Çift eldiven giymek, cerrah ve hasta arasında el teması riskini azaltabilir ve önerilebilir.
(5) Özellikle menteşeli olmak üzere daha kısıtlayıcı protezlerin kullanımının, fagositoz aktivitesini azaltan aşındırıcı metal kalıntıları nedeniyle kısıtlayıcı olmayan total diz artroplastisine göre daha yüksek enfeksiyon riski taşıdığı klinik olarak kanıtlanmıştır ve bu nedenle protez seçiminde kaçınılmalıdır.
(6) Operatörün cerrahi tekniğini iyileştirin ve operasyon süresini kısaltın (mümkünse 2,5 saatten az). Ameliyat süresinin kısaltılması, havaya maruz kalma süresini azaltabilir ve bu da turnike kullanım süresini kısaltabilir. Ameliyat sırasında sert operasyonlardan kaçının, yara tekrar tekrar yıkanabilir (darbeli yıkama tabancası en iyisidir) ve kontamine olduğundan şüphelenilen kesiler için iyot buharlı daldırma yöntemi uygulanabilir.
3. Ameliyat sonrası faktörler:
(1) Cerrahi darbeler, insülin direncine neden olabilir ve bu da hiperglisemiye yol açabilir. Bu durum, ameliyat sonrası birkaç hafta boyunca devam edebilir ve hastayı yara kaynaklı komplikasyonlara yatkın hale getirebilir. Ayrıca, diyabet hastası olmayan hastalarda da görülebilir. Bu nedenle, klinik ameliyat sonrası kan şekeri takibi de aynı derecede önemlidir.
(2) Derin ven trombozu, hematom ve buna bağlı yara kaynaklı sorun riskini artırır. Bir vaka kontrol çalışması, derin ven trombozunu önlemek için postoperatif düşük molekül ağırlıklı heparin uygulamasının enfeksiyon olasılığını azaltmada faydalı olduğunu bulmuştur.
(3) Kapalı drenaj enfeksiyon için potansiyel bir giriş kapısıdır, ancak yara enfeksiyonu oranlarıyla ilişkisi özel olarak incelenmemiştir. Ön sonuçlar, postoperatif analjezik uygulaması olarak kullanılan eklem içi kateterlerin de yara enfeksiyonuna duyarlı olabileceğini düşündürmektedir.
4. Antibiyotik profilaksisi:
Günümüzde, ameliyat öncesi ve sonrasında sistemik olarak intravenöz olarak uygulanan profilaktik dozda antibiyotiklerin rutin klinik uygulaması, ameliyat sonrası enfeksiyon riskini azaltır. Sefalosporinler çoğunlukla klinikte tercih edilen antibiyotik olarak kullanılır ve antibiyotik kullanım zamanlaması ile cerrahi bölge enfeksiyon oranı arasında U şeklinde bir eğri ilişkisi vardır; antibiyotik kullanımı için optimal zaman diliminin hem öncesinde hem de sonrasında enfeksiyon riski daha yüksektir. Yakın zamanda yapılan geniş kapsamlı bir çalışma, insizyondan 30 ila 60 dakika önce kullanılan antibiyotiklerin en düşük enfeksiyon oranına sahip olduğunu buldu. Buna karşılık, total kalça artroplastisi üzerine yapılan bir başka büyük çalışma, insizyondan sonraki ilk 30 dakika içinde uygulanan antibiyotiklerle en düşük enfeksiyon oranını gösterdi. Bu nedenle uygulama zamanı genellikle ameliyattan 30 dakika önce kabul edilir ve en iyi sonuçlar anestezi indüksiyonu sırasında elde edilir. Ameliyattan sonra bir başka profilaktik antibiyotik dozu verilir. Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'nde antibiyotikler genellikle ameliyat sonrası üçüncü güne kadar kullanılırken, Çin'de genellikle 1 ila 2 hafta boyunca sürekli olarak kullanıldığı bildirilmektedir. Bununla birlikte, özel durumlar olmadıkça güçlü geniş spektrumlu antibiyotiklerin uzun süreli kullanımından kaçınılması gerektiği ve uzun süreli antibiyotik kullanımı gerekliyse, mantar enfeksiyonlarını önlemek için antibiyotiklerle birlikte antifungal ilaçların kullanılmasının önerildiği genel kanıdır. Vankomisinin, metisiline dirençli Staphylococcus aureus taşıyan yüksek riskli hastalarda etkili olduğu gösterilmiştir. Özellikle antibiyotik yarı ömrü kısa olduğunda, iki taraflı ameliyatlar da dahil olmak üzere uzun süreli ameliyatlarda daha yüksek doz antibiyotik kullanılmalıdır.
5. Kemik çimentosu ile birlikte antibiyotik kullanımı:
Antibiyotik infüzyonlu çimento ilk olarak Norveç'te artroplastide kullanıldı. Norveç Artroplasti Kayıt Merkezi'nde yapılan bir çalışma, antibiyotik IV ve çimento (kombine antibiyotik protez) infüzyonunun kombinasyonunun, derin enfeksiyon oranını her iki yöntemin tek başına kullanılmasından daha etkili bir şekilde azalttığını gösterdi. Bu bulgu, sonraki 16 yıl boyunca yapılan bir dizi geniş kapsamlı çalışmayla doğrulandı. Finlandiya'da yapılan bir çalışma ve Avustralya Ortopedi Derneği'nin 2009 tarihli çalışması, ilk ve revizyon diz artroplastisinde antibiyotik infüzyonlu çimentonun rolü hakkında benzer sonuçlara ulaştı. Ayrıca, 40 g kemik çimentosu başına 2 g'ı aşmayan dozlarda antibiyotik tozu eklendiğinde kemik çimentosunun biyomekanik özelliklerinin etkilenmediği gösterildi. Ancak, tüm antibiyotikler kemik çimentosuna eklenemez. Kemik çimentosuna eklenebilecek antibiyotikler şu koşullara sahip olmalıdır: güvenlik, termal stabilite, hipoalerjenite, iyi sulu çözünürlük, geniş antimikrobiyal spektrum ve toz halinde materyal. Şu anda, vankomisin ve gentamisin klinik uygulamada daha yaygın olarak kullanılmaktadır. Çimentoya antibiyotik enjeksiyonunun alerjik reaksiyon riskini artıracağı, dirençli suşların ortaya çıkmasına neden olacağı ve protezin aseptik olarak gevşemesine yol açacağı düşünülüyordu ancak henüz bu endişeleri destekleyecek bir kanıt bulunmuyor.
VII. Özet
Eklem enfeksiyonlarının başarılı tedavisi için öykü, fizik muayene ve yardımcı testler yoluyla hızlı ve doğru tanı koymak ön koşuldur. Enfeksiyonun ortadan kaldırılması ve ağrısız, iyi işlev gören bir yapay eklemin yeniden kazandırılması, eklem enfeksiyonlarının tedavisinde temel prensiptir. Eklem enfeksiyonunun antibiyotikle tedavisi basit ve ucuz olsa da, eklem enfeksiyonunun ortadan kaldırılması çoğunlukla cerrahi yöntemlerin bir kombinasyonunu gerektirir. Cerrahi tedaviyi seçmenin anahtarı, eklem enfeksiyonlarıyla başa çıkmanın temel unsuru olan protez çıkarma sorununu göz önünde bulundurmaktır. Günümüzde antibiyotik, debridman ve artroplastinin birlikte uygulanması, çoğu karmaşık eklem enfeksiyonu için kapsamlı bir tedavi haline gelmiştir. Ancak, hala geliştirilmesi ve mükemmelleştirilmesi gerekmektedir.
Gönderim zamanı: 06 Mayıs 2024
