Son birkaç on yılda, proksimal humeral kırıklar (PHFS) insidansı% 28'den fazla artmıştır ve cerrahi oran 65 yaş ve üstü hastalarda% 10'dan fazla artmıştır. Açıkçası, azalmış kemik yoğunluğu ve artan düşme sayısı, artan yaşlı popülasyonda önemli risk faktörleridir. Yerinden edilmiş veya kararsız PHF'leri yönetmek için çeşitli cerrahi tedaviler mevcut olsa da, yaşlılar için en iyi cerrahi yaklaşım konusunda fikir birliği yoktur. Açı stabilizasyon plakalarının geliştirilmesi, PHF'lerin cerrahi tedavisi için bir tedavi seçeneği sağlamıştır, ancak% 40'a kadar yüksek komplikasyon oranı dikkate alınmalıdır. En yaygın olarak bildirilen, vida yerinden çıkma ve humeral kafanın avasküler nekrozu (AVN) ile addüksiyon çökmesidir.
Kırığın anatomik olarak azaltılması, humeral momentin restorasyonu ve vidanın doğru subkutan fiksasyonu bu tür komplikasyonları azaltabilir. Osteoporozun neden olduğu proksimal humerusun tehlikeye atılmış kemik kalitesi nedeniyle vida fiksasyonunun elde edilmesi genellikle zordur. Bu sorunu ele almak için, vida ucu etrafına polimetilmetakrilat (PMMA) kemik çimentosu uygulayarak kemik vidalı arayüzün zayıf kemik kalitesi ile güçlendirilmesi, implantın fiksasyon mukavemetini geliştirmek için yeni bir yaklaşımdır.
Bu çalışma, 60 yaşından büyük hastalarda açılı stabilizasyon plakaları ve ek vida ucu büyütme ile tedavi edilen PHF'lerin radyografik sonuçlarını değerlendirmeyi ve analiz etmeyi amaçlamıştır.
Ⅰ.Malzeme ve Yöntem
Toplam 49 hastaya PHF'ler için vida ile açı stabilize edilmiş kaplama ve ilave çimento büyütme yapıldı ve 24 hasta, dahil etme ve dışlama kriterlerine dayanarak çalışmaya dahil edildi.
24 PHF'nin tümü, preoperatif BT taramaları kullanılarak Sukthankar ve Hertel tarafından tanıtılan HGLS sınıflandırma sistemi kullanılarak sınıflandırıldı. Preoperatif radyografiler ve postoperatif düz radyografiler değerlendirildi. Humeral kafanın tüberozitesi yeniden azaltıldığında ve 5 mm'den daha az boşluk veya yer değiştirme gösterdiğinde kırıkta yeterli anatomik azalma olduğu düşünülmüştür. Addüksiyon deformitesi, humeral kafanın 125 ° 'den az humeral şaftına göre bir eğim olarak tanımlandı ve valgus deformitesi 145 °' den fazla olarak tanımlandı.
Birincil vida penetrasyonu, humeral kafanın medüller korteksinin sınırına nüfuz eden vida ucu olarak tanımlandı. İkincil kırık yer değiştirmesi, intraoperatif radyografiye kıyasla, takip radyografisi üzerindeki kafa fragmanının eğim açısında 5 mm'den fazla azalmış tüberozitenin yer değiştirmesi olarak tanımlandı.
Tüm ameliyatlar bir Deltopectoralis ana yaklaşımı ile gerçekleştirildi. Kırık azaltma ve plaka konumlandırma standart bir şekilde gerçekleştirildi. Vida-çimento büyütme tekniği, vida ucu büyütme için 0.5 mL çimento kullandı.
İmmobilizasyon, ameliyat sonrası 3 hafta boyunca omuz için özel bir kol askıda gerçekleştirildi. Tüm hareket aralığını (ROM) elde etmek için ameliyat sonrası 2 gün ağrı modülasyonu ile erken pasif ve yardımlı aktif hareket başlatıldı.
Ⅱ.Sonuçlar.
Bulgular: Yirmi dört hasta ortalama yaş 77.5 (aralık, 62-96 yıl) dahil edildi. Yirmi bir kadın, üçü erkekti. Beş 2 parçalı kırık, 12 3 parçalı kırık ve yedi 4 parçalı kırık, açılı stabilizasyon plakaları ve ilave vidalı-çimento arttırma kullanılarak cerrahi olarak muamele edildi. 24 kırıktan üçü humeral kafa kırıklarıdır. 24 hastanın 12'sinde anatomik azalma elde edildi; 24 hastanın 15'inde (%62.5) medial korteksin tamamen azaltılması sağlandı. Ameliyattan 3 ay sonra, erken revizyon cerrahisi gerektiren 3 hasta hariç, 21 hastanın 20'si (%95.2) kırılma birliği elde etmişti.
Bir hastada ameliyattan 7 hafta sonra erken ikincil yer değiştirme (humeral kafa fragmanının posterior rotasyonu) gelişti. Revizyon, ameliyattan 3 ay sonra ters omuz artroplasti ile yapıldı. Postoperatif radyografik takip sırasında 3 hastada (2'si humeral kafa kırıkları olan) küçük intraartiküler çimento sızıntısına (eklemin büyük erozyonu olmadan) bağlı birincil vida penetrasyonu gözlenmiştir. 2 hastada açılı stabilizasyon plakasının C tabakasında vida penetrasyonu tespit edildi (Şekil 3). Bu 3 hastadan 2'sinden 2'si avasküler nekroz (AVN) gelişti. Hastalara AVN gelişimi nedeniyle revizyon cerrahisi yapıldı (Tablo 1, 2).
Ⅲ.Tartışma.
Avasküler nekrozun (AVN) gelişiminin yanı sıra proksimal humeral kırıklardaki (PHF'ler) en yaygın komplikasyon, humeral kafa parçasının sonraki addüksiyon çökmesi ile vida yerinden edilmesidir. Bu çalışma, çimento vidalı büyütmenin 3 ayda%95.2, ikincil yer değiştirme oranı%4.2, AVN oranı%16.7 ve toplam revizyon oranının%16.7 ile sonuçlandığını bulmuştur. Vidaların çimento büyütülmesi, herhangi bir addüksiyon çökmesi olmadan% 4.2'lik ikincil yer değiştirme oranı ile sonuçlandı, bu da geleneksel açılı plaka fiksasyonu ile yaklaşık% 13.7-16'ya kıyasla daha düşük bir orandır. PHF'lerin açılı plaka fiksasyonundaki medial humeral korteksin, yeterli anatomik azalma elde etmek için çaba gösterilmesini şiddetle tavsiye ediyoruz. İlave vidalı uç büyütme uygulansa bile, iyi bilinen potansiyel başarısızlık kriterleri dikkate alınmalıdır.
Bu çalışmada vida ucu büyütme kullanılarak% 16.7'lik toplam revizyon oranı, PHF'lerde geleneksel açısal stabilizasyon plakaları için daha önce yayınlanmış revizyon oranlarının daha düşük aralığı içindedir ve bu da yaşlı popülasyonda% 13 ila% 28 arasında değişmektedir. Bekleme yok. Hengg ve ark. Çimento vidası büyütmenin faydasını göstermedi. 1 yıllık takibi tamamlayan toplam 65 hasta arasında 9 hastada ve 3'ü büyütme grubunda mekanik başarısızlık meydana geldi. AVN, güçsüz grupta 2 hastada (%10.3) ve 2 hastada (%5.6) gözlendi. Genel olarak, iki grup arasında advers olayların ve klinik sonuçların ortaya çıkmasında anlamlı bir fark yoktu. Bu çalışmalar klinik ve radyolojik sonuçlara odaklanmış olsa da, radyografileri bu çalışma kadar ayrıntılı olarak değerlendirmediler. Genel olarak, radyolojik olarak tespit edilen komplikasyonlar bu çalışmadaki komplikasyonlara benzerdi. Bu çalışmaların hiçbiri, bu olumsuz olayı bir hastada gözlemleyen Hengg ve ark. Bu çalışmada, birincil vida penetrasyonu iki kez C seviyesinde ve bir kez E seviyesinde, daha sonra herhangi bir klinik ilgisi olmaksızın eklem içi çimento sızıntısı ile gözlenmiştir. Her vidaya çimento büyütme uygulanmadan önce floroskopik kontrol altında kontrast materyal enjekte edildi. Bununla birlikte, çimento uygulamasından önce herhangi bir birincil vida penetrasyonunu dışlamak için farklı kol pozisyonlarında farklı radyografik görünümler yapılmalı ve daha dikkatli bir şekilde değerlendirilmelidir. Ayrıca, ana vida penetrasyonu ve müteakip çimento sızıntısı nedeniyle daha yüksek riski nedeniyle C seviye C (vida ıraksak konfigürasyonu) içindeki vidaların çimento takviyesinden kaçınılmalıdır. Çimento vidası ucu büyütme, bu kırık paterninde gözlenen intraartiküler sızıntı potansiyeli nedeniyle humeral kafa kırıkları olan hastalarda önerilmez (2 hastada gözlenir).
VI. Çözüm.
PMMA çimentosu kullanılarak açı stabilize plakalarla PHF'lerin tedavisinde, çimento vidası ucu büyütme, implantın kemiğe fiksasyonunu arttıran ve osteoporotik hastalarda% 4.2'lik bir düşük ikincil yer değiştirme oranı ile sonuçlanan güvenilir bir cerrahi tekniktir. Mevcut literatür ile karşılaştırıldığında, esas olarak ciddi kırık paternlerinde artan bir avasküler nekroz (AVN) insidansı gözlenmiştir ve bu dikkate alınmalıdır. Çimento uygulamasından önce, herhangi bir intraartiküler çimento sızıntısı kontrast orta uygulama ile dikkatlice dışlanmalıdır. Humeral kafa kırıklarında yüksek intraartiküler çimento sızıntısı riski nedeniyle, bu kırıkta çimento vidalı uç büyütme önermiyoruz.
Gönderme Zamanı: Ağustos-06-2024
